Një musliman e kishte një shokë të krishter.
Krishteri i lutet muslimanit që të shkojë me të në kishë, për të prezantuar në ligjëratën e priftit e më pas t’i japë mendimin krishterit për këtë. Muslimani pranoi që të shkonte, kur shkoi prifti e kuptoi se në mesin e të pranishmëve gjendet një musliman prandaj dhe tha: Ndërmjet jush gjendet një Muhammedan (musliman).
Muslimani u ngrit dhe i tha si e dite këtë? Prifti tha: tregojnë shenjat në fytyrat e tyre. Muslimani buzëqeshi, ndërsa prifti i tha: Dëshiroj t’i bëj njëzetedy pyetje:
Cfarë është një i cili nuk mund të jetë dy?
Cfarë janë dy të cilët nuk mund të jenë tre?
Cfarë janë tre të cilët nuk mund të jenë katër?
Cfarë janë katër të cilët nuk mund të jenë pesë?
Cfarë janë pesë të cilët nuk mund të jenë gjashtë?
Cfarë janë gjashtë të cilët nuk mund të jenë shtatë?
Cfarë janë shtatë të cilët nuk mund të jenë tetë?
Cfarë janë tetë të cilët nuk mund të jenë nëntë?
Cfarë janë nëntë të cilët nuk mund të jenë dhjetë?
Cfarë janë dhjetë të cilët nuk mund të jenë njëmbëdhjetë?
Cfarë janë njëmbëdhjetë të cilët nuk mund të jenë dymbëdhjetë?
Cfarë janë dymbëdhjetë të cilët nuk mund të jenë trembëdhjetë?
Cfarë janë trembëdhjetë të cilët nuk mund të jenë katërmbëdhjetë?
Cila është ajo gjë e cila merr frymë e shpirt nuk ka?
Cili është ai varr i cili ka ecur me të zotin e tij?
Kush janë ata të cilët kanë gënjyer e kanë hyrë në xhennet?
Cila është ajo gjë të cilën e ka krijuar Allahu dhe e urren?
Cilët janë ata të cilët Allahu i ka krijuar pa baba dhe pa nënë?
Kush është krijuar prej zjarri, kë e ka shkatërruar zjarri e kush është i mbrojtur prej tij?
Kush është krijuar nga guri, kush është shkatërruar prej tij dhe kush është mbrojtur prej tij?
Cfarë është ajo të cilën e ka krijuar Allahu dhe e ka konsideruar si dicka të madhe?
Cila është ajo pemë e cila i ka dymbëdhjetë degë dhe në cdo degë tridhjetë gjethe, në cdo gjethe pesë fruta, tre në hije e dy në diell.
Buzëqeshi muslimani duke qenë i sigurtë në besimin e tij në Allahun.
Filloi me emrin e Allahut “BISMIL LAHIRR RRAHMANIRR RRAHIM”
Allahu i Lartësuar është Një që nuk ka pas Tij të dytë.
Ndërsa dy pas të cilit nuk ka tre: Nata dhe dita. “Ne i bëmë natën dhe ditën dy fakte (që dokumentojnë për fuqinë Tonë)” (El Isra: 12)
Ndërsa tre pas të cilit nuk ka katër: Arsyetimet e Musai me Hidrin në shkatërrimin e anijes, mbytja e djaloshit dhe ndërtimi i murit.
Ndërsa katër pas të cilit nuk ka pesë: Teurati, Zeburi, Ingjili dhe Kur’ni.
Ndërsa pesë pas të cilit nuk nuk mund të ketë gjashtë, janë pesë namazet e obliguara.
Ndërsa gjashtë pas të cilit nuk ka shtatë, janë ditët në të cilat Allahu e ka krijuar botën.
Ndërsa shtatë pas të cilit nuk ka tetë, janë shtatë qiejt. “Ai është që krijoi shtatë qiej palë mbi palë. Në krijimin e mëshiruesit nuk mund të shohësh ndonjë kontrast” (El Mulk: 3)
Ndërsa tetë pas të cilit nuk ka nëntë, janë bartësit e arshit të Rrahmanit, “E atë ditë, tetë (engjëj) e bartin mbi vete arshin e Zotit tënd” (El Hakka: 17)
Ndërsa nëntë pas të cilit nuk ka dhjetë, janë mu’xhizet e Musait alejhis selam, shkopi i cili u shndërrua në gjarpër, dora e cila i bënte dritë, vërshimi i Nilit, bretkosat e shumta, uji i cili u shndërrua në gjak, qimkat të cilat nuk linin askënd të flinte, dërgimi i karkalecae të cilët dëmtonin bimët, thatësia e madhe, zvogëlimi i prodhimeve.
Ndërsa dhjetë pas të cilit nuk ka njëmbëdhjetë, janë sevapet “kush vepron një të mirë do të shpërblehet dhjetë fish e Allahu ia shton shpërblimin kujt të dojë”
Ndërsa njëmbëdhjetë pas të cilit nuk ka dymbëdhjetë, janë vëllezërit e Jusufit alejhis selam.
Ndërsa dymbëdhjetë pas të cilit nuk ka trembëdhjetë, është mrekullia e Musait alejhis selam, “Dhe (përkujto) kur Musai kërkoi ujë për popullin e tij, e Ne i thamë: “Bjeri gurit me shkopin tënd” , atëherë nga ai u gufuan dymbëdhjetë kroje” (El Bekare: 60)
Ndërsa trembëdhjetë pas të cilit nuk ka katërmbëdhjetë, janë vëllezërit babai dhe nëna e Jusufit alejhis selam.
Ndërsa ajo që merr frymë e shpirt nuk ka është agimi, “Pasha agimin kur ia shkrep” (Et Tekvir: 18)
Ndërsa varri i cili ka ecur me të zotin e tij, është peshku i cili e përbiu Junusin alejhis selam.
Ndërsa ata të cilët gënjyen e hynë në xhennet, janë vëllezërit e Jusufit alejhis selam.
Ndërsa atë të cilën e ka krijuar Allahu dhe e urren është zëri i gomarit, “Zëri më i egër është zëri i gomarit” (Llukman: 19)
Ndërsa ata që i ka krijuar e janë pa baba dhe pa nënë janë Ademi, devja e Nuhut, dashi i kurbanit dhe meleqt.
Ndërsa ai i cili është i krijuar prej zjarrit është Iblisi, ai i cili është shkatërruar prej zjarrit është Ebu Xhehli, ndërsa ai i cili është mbrojtur prej zjarrit është Ibrahimi alejhis selam.
Ndërsa ai i cili është krijuar prej gurit, është Deja e Salihut alejhis selam, e ai që është shkatërruar prej gurit janë Es habul fijl (poseduesit e elefantit) dhe ata të cilët janë mbrojtur prej gurit janë Es habul kehf (të vendosurit e shpellës).
Ndërsa atë që Allahu e ka krijuar dhe e ka konsideruar si dicka të madhe është kurthi i grave “Dhe vërtet i madh është kurthi juaj” (Jusuf: 28)
Ndërsa pema është viti i cili i ka dymbëdhjetë muaj “degë” ndërsa tridhjetë gjethet janë ditët e cdo muaji, pesë fryte janë pesë kohët e namazit, e tri nën hije janë: Namzi i sabahut i akshamit dhe i jacisë, e dy në diell janë dreka dhe ikindia.
Këto ishin përgjigjjet e muslimanit, prifti dhe të pranishmit u cuditën por prifti u befasua nga një pyetje të cilën ia drejtoi muslimani. E jo është:
Cili është celësi i xhennetit?
Këtu nuk mundi prifti t’i përgjigjet kësaj pyetje, por ai u detyrua të përgjigjet pas lutjes së shumtë të të pranishmëve.
A e paramendoni pse?!
Sepse përgjigjja është: “Eshhedu en la ilahe il lall llah ëe enne muhammeden resulull llah”
Prifti dhe të gjithë të pranishmit të cilët ishin në kishë e pranuan Islamin.
A e shikoni se sa madhështore që është besimi në Allahun?
Përktheu: Omer Murati
Monday, April 14, 2014
Wednesday, April 9, 2014
Fytyra jote apo këmbët e mia?!
Njëherë një dijetar musliman ishte duke udhëtuar me aeroplan. Kur erdhi koha e namazit, ai shkoi në banjo që të merrte abdest. Meqë banjoja ishte shumë e vogël, atij iu desh të hapte derën e saj në mënyrë që të ngriste këmbën dhe ta vendoste në lavaman. Një stjuardesë e pa dhe iu afrua duke e qortuar dhe thënë që të mos i lante këmbët në lavaman, meqë ato janë të papastra.
Dijetari me butësi e pyeti stjuardesën: “Sa herë, zonjushë e nderuar, e lani ju fytyrën tuaj?” Ajo i përgjigj: “Zakonisht një ose dy herë në ditë.” Atëherë dijetari i tha: “Zonjushë, unë këmbët e mia i lajë pesë herë në ditë për të falur namazin, kështu që kjo i bie se këmbët e mia janë më të pastra se fytyra jote.” Në këtë moment stjuardesa mbeti pa tekst dhe e la të qetë dijetarin të përfundonte abdestin.
Qëllimi i këtij rrëfimi nuk është që të na bëjë të qeshim, por që të na mësojë se sa të rregulltë duhet të jemi për namazet tona.
Përktheu: Omer Murati
Oj e turperuar
Oj ti e martuar,ke burr dhe femij ..,ke emrin nene ne shtepi.
Ndalu pak dhe mendo,c`far duhen fotot e tua ne net te publikuar ,vetem per nje koment e pelqim ,apo per te shthurrur edhe me shum kete rini. A nuk eshte turp per ty nene te japin komente burrat e huaj, ata burra qen te interneit qe nuk lejn foto femer pa komentuar"uhhhh sa e bukur dukesh", e gruas se vete kurr per jete si ka then nje fjal te bukur e kompliment.
Oj e turperuar, perse flet me burra te huaj, perse mban shoqeri derisa veq shokun e jetes ne shtepi e ki. A nuk te vie pak rend sikur te te shef i gjori femij qe pastaj kjo te jete shkak per vuatje, dhe payshim nje merzi e madhe se nuk eshte lehte per femijun te shef se si nena me burr te huaj shpreh dashuri,per at nene qe ndjen me shume mall per te dashurin se per burrin , qe i gjorri pune mbas pune ben vetem e vetem qe te jeni te lumtur.
Oj e turperuar,por sikur keta burra te netit te jen te mir, ata nuk do kishin kohe te rrijn me ty, sepse edhe obligimet familjare te tyre i presin, e si mendon ti qe nje njeri eshte i mir kur obligimet familjare i len anash per nje femer te martuar kur e din aty se veq kohe e humbur eshte.
Oj ti e turperuar,sa do ti te jesh e bukur dhe e menqur je nje nene ,e nje nene hije nuk i ka te reklamohet me foto, e burrat e huaj te japin pelqime e komentime,se kur dukesh me e bukur e kur me epshore.
Oj ti e turperuar,mos u be parazit duke grene nga shpina e burrit tend e pastaj at fuqi te e shfrytezon me burra te huaj,koft e vertet ajo qe nuk don te jeton me me burr tendin,ateher beje shkurorizimin dhe pastaj martohu me koplimentet e meshkujve,apo edhe me dashnorin qe e bere ne net..,po qese ai te marton..?Por ai as do te te marton,e as qe e ka ndermend, se per te shfryer epshe sot nuk eshte aspak e veshtir,se me bollek jan bere keso femra!
Oj e turperuar,sot je nene e neser do behesh gjyshe kalo nga vetja si do te te duket sikur gruaja e djalit tend te kete te dashur e djalin tend t` e ben sherbetor,ashtu si ti po ja ben burrit tende se edhe burri yt eshte djali i nje neneje.
Oj ti e turperuar, qe ben foto kujtoje diten kur do te dalesh para Allahut me gjith keto mekate ,kujtoje diten qe do japesh llogari e turperuar ku aty do te te del ne shesh e gjitha cka ke vepruar, a nuk do te jete turp kur do te te deshmojn meleket per keto qe ti sot mekatove ?!
Ndersa nje mesazh per burra, kujdesu per grat e juaja se do jepni pergjegjesi per to, mos lejoni gruaja juaj te hap foto ne net se ti do japish pergjegjesi per keto,e mos lejo qe qent e internetit te lehin para fotove te gruas tende,se gruaja jote duhet te kete nje vlere te madhe e jo te bie aq posht qe cdo qen te lehi pran fotos se saj..
Përktheu: Omer Murati
Monday, April 7, 2014
Hoxha dhe papagalli!!!
Një hoxhë i mësonte nxënësit e tij “Akide-Besim”, ua mësonte atyre fjalën La ilahe ilallah dhe ua komentonte.
Një ditë prej ditëve njëri nga nxënësit ia solli dhuratë hoxhës një papagall sepse ai ishte i dhënë pas ruajtjes së maceve dhe zogjve.
Hoxha filloi ta duaj papagallin dhe njëherit ta marrë me vete në mësimet e tij, derisa papagalli mësoi shqiptimin e fjalës La ilahe ilallah, dhe papagalli e përsëritte shehadetin-dëshminë, ditë e natë.
Një ditë kur erdhën nxënësit tek hoxha, e gjetën atë duke qarë, dhe kur e pyetën pse po qanë? u përgjigj: macja e ka mbytur papagallin.
Nxënësit i thanë: a për këtë po qanë?! Nëse dëshiron do ta sjellim një tjetër në vend të tij, edhe më të mirë se ai; ndërsa hoxha ia ktheu: Nuk po qaj për këtë, por kur macja e sulmoi papagallin filloi të britte dhe të lëshojë zë tjetër derisa ngordhi, edhe pse ishte nga ata që shumë shpesh e thoshte fjalën “La ila ilallah”. Kur e sulmoi macja, harroi shehadetin dhe filloi të britte, sepse ai e thoshte vetëm me gjuhën e tij, ndërsa zemra e tij nuk e ndjente e as nuk e dinte.
Pastaj hoxha tha: Frikohem se mos jemi sikurse ky (papagalli), e kalojmë jetën duke e përsëritur shehadetin me gjuhët tona, e kur na vjen vdekja e harrojmë sepse zemrat tona nuk e kanë njohur mirë.
Nxënësit filluan të qajnë nga frika e mos sinqeritetit me fjalën “La ilahe ilallah”.
Ne, a e kemi mësuar fjalën “La ilahe ilallah” si duhet, a i kemi mësuar kushtet, vaxhibatet dhe kuptimet e saja?
O Allah na forco me fjalën “La ilahe ilallah” në këtë botë dhe botën tjetër.
Përktheu: Omer Murati
Një ditë prej ditëve njëri nga nxënësit ia solli dhuratë hoxhës një papagall sepse ai ishte i dhënë pas ruajtjes së maceve dhe zogjve.
Hoxha filloi ta duaj papagallin dhe njëherit ta marrë me vete në mësimet e tij, derisa papagalli mësoi shqiptimin e fjalës La ilahe ilallah, dhe papagalli e përsëritte shehadetin-dëshminë, ditë e natë.
Një ditë kur erdhën nxënësit tek hoxha, e gjetën atë duke qarë, dhe kur e pyetën pse po qanë? u përgjigj: macja e ka mbytur papagallin.
Nxënësit i thanë: a për këtë po qanë?! Nëse dëshiron do ta sjellim një tjetër në vend të tij, edhe më të mirë se ai; ndërsa hoxha ia ktheu: Nuk po qaj për këtë, por kur macja e sulmoi papagallin filloi të britte dhe të lëshojë zë tjetër derisa ngordhi, edhe pse ishte nga ata që shumë shpesh e thoshte fjalën “La ila ilallah”. Kur e sulmoi macja, harroi shehadetin dhe filloi të britte, sepse ai e thoshte vetëm me gjuhën e tij, ndërsa zemra e tij nuk e ndjente e as nuk e dinte.
Pastaj hoxha tha: Frikohem se mos jemi sikurse ky (papagalli), e kalojmë jetën duke e përsëritur shehadetin me gjuhët tona, e kur na vjen vdekja e harrojmë sepse zemrat tona nuk e kanë njohur mirë.
Nxënësit filluan të qajnë nga frika e mos sinqeritetit me fjalën “La ilahe ilallah”.
Ne, a e kemi mësuar fjalën “La ilahe ilallah” si duhet, a i kemi mësuar kushtet, vaxhibatet dhe kuptimet e saja?
O Allah na forco me fjalën “La ilahe ilallah” në këtë botë dhe botën tjetër.
Përktheu: Omer Murati
Saturday, April 5, 2014
Dijetari dhe studenti!!
Një dijetar e pyeti studentin e tij: Sa vjet u bën që më shoqëron mua?
Studenti: 33 vjet.
Dijetari: Çfarë ke mësuar prej meje gjate kësaj kohe?
Studenti: Kam mësuar tetë gjëra.
Dijetari: Të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi!- tha i çuditur. Më kaloi jeta me ty ndërsa ti nuk ke mësuar më shumë se tetë gjëra.
Studenti: Nuk kam mësuar tjera dhe nuk dua te gënjejë.
Dijetari: Atëherë m’i thuaj ato tetë gjëra që paske mësuar prej meje!
Studenti:
1. Vrojtova dhe shikova me kujdes në krijesa dhe pashë se secili prej tyre ka nga një te dashur por kur të shkojë te varrezat i dashuri ndahet prej tij/saj, kështu që unë të dashur caktova veprat e mira që kur të hyjë në varr edhe ato të hyjnë me mua.
2. Analizova thënien e Allahut: E kush iu frikësua paraqitjes para Zotit të vet dhe ndaloi veten prej epsheve, 41. Xheneti është vendi i tij”. (en-Naziat, 40-41), kështu që dhashë mund e derdha energji për ta larguar epshin në mënyrë që shpirti im të përqendrohet në adhurim për Allahun.
3. Pashë se njerëzit që kishin gjera të çmuara dhe me vlere i ruanin ato që të mos humbnin. Pastaj meditova fjalën e Allahun: Ajo që e keni pranë vetes është e përkohshme, e ajo që është te All-llahu është e përjetshme…”. (en-Nahl, 96), kështu që sa herë që në dorën time binte ndonjë e mire e drejtoja kah Allahu që të ruhet tek Ai.
4. Shikova në krijesa kur ja pashë se tërë ata mburreshin me pasuri, familje ose prejardhje, pastaj shqyrtova fjalën e Allahut: …e s’ka dyshim se te All-llahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është ruajtur (këqijat), “. (el-Huxhurat, 13), kështu që iu qasa devotshmërisë që të jem i ndershëm tek Allahu.
5. Pashë se njerëzit fyenin dhe mallkonin njëri tjetrin dhe tërë këtë si shkak i zilise-smirës (hasedit). Meditova fjalën e Allahut: … Ne kemi përcaktuar ndër ta gjendjen e jetës në këtë botë…”. (ez-Zuhruf, 32), kështu që e braktisa zilinë ngase u binda se ndarja e dhuntive bëhet nga Allahu i Madhëruar.
6. Pashë njerëzit duke u armiqësuar, bërë padrejtësi dhe luftuar njeri tjetrin. Shikova fjalën e Allahut: Djalli është armik i juaji, pra edhe ju konsiderojeni armik…”. (Fatir, 6), kështu që braktisa armiqësinë ndaj njerëzve dhe fillova të ushtroj armiqësinë time vetëm ndaj djallit.
7. Pashë se njerëzit për ta fituar idaren (furnizimin) bënin çdo gjë, madje edhe gjëra të paligjshme. Shikova thënien e Allahut: Nuk ka asnjë gjallesë në tokë që All-llahu të mos ia ketë garantuar furnizimin e saj…”. (Hud, 6), kështu që u binda se unë jam një prej këtyre gjallesave të shumta që Allahu ka përsipër furnizimin e tyre kështu që furnizimin tim që kam tek Ai e lashë (i bindur se do ta arrije atë në mënyrë të ligjshme).
8. Shikova krijesat dhe pashë se secili prej tyre mbështetej në një krijesë të ngjashme me të; ky për pasurinë e tij, ky për gjënë e humbur të tij, ky për shëndetin e tij, ky për qendrën e tij…Pastaj iu referova fjalës së Allahut: …Kush i mbështetet All-llahut, Ai i mjafton atij…”. (et-Talak, 3), kështu që i ika mbështetjes në krijesa dhe punova në drejtim të mbështetjes vetëm në Allahun e Madhëruar!
Përktheu: Omer Murati
Një dijetar e pyeti studentin e tij: Sa vjet u bën që më shoqëron mua?
Studenti: 33 vjet.
Dijetari: Çfarë ke mësuar prej meje gjate kësaj kohe?
Studenti: Kam mësuar tetë gjëra.
Dijetari: Të Allahut jemi dhe tek Ai do të kthehemi!- tha i çuditur. Më kaloi jeta me ty ndërsa ti nuk ke mësuar më shumë se tetë gjëra.
Studenti: Nuk kam mësuar tjera dhe nuk dua te gënjejë.
Dijetari: Atëherë m’i thuaj ato tetë gjëra që paske mësuar prej meje!
Studenti:
1. Vrojtova dhe shikova me kujdes në krijesa dhe pashë se secili prej tyre ka nga një te dashur por kur të shkojë te varrezat i dashuri ndahet prej tij/saj, kështu që unë të dashur caktova veprat e mira që kur të hyjë në varr edhe ato të hyjnë me mua.
2. Analizova thënien e Allahut: E kush iu frikësua paraqitjes para Zotit të vet dhe ndaloi veten prej epsheve, 41. Xheneti është vendi i tij”. (en-Naziat, 40-41), kështu që dhashë mund e derdha energji për ta larguar epshin në mënyrë që shpirti im të përqendrohet në adhurim për Allahun.
3. Pashë se njerëzit që kishin gjera të çmuara dhe me vlere i ruanin ato që të mos humbnin. Pastaj meditova fjalën e Allahun: Ajo që e keni pranë vetes është e përkohshme, e ajo që është te All-llahu është e përjetshme…”. (en-Nahl, 96), kështu që sa herë që në dorën time binte ndonjë e mire e drejtoja kah Allahu që të ruhet tek Ai.
4. Shikova në krijesa kur ja pashë se tërë ata mburreshin me pasuri, familje ose prejardhje, pastaj shqyrtova fjalën e Allahut: …e s’ka dyshim se te All-llahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është ruajtur (këqijat), “. (el-Huxhurat, 13), kështu që iu qasa devotshmërisë që të jem i ndershëm tek Allahu.
5. Pashë se njerëzit fyenin dhe mallkonin njëri tjetrin dhe tërë këtë si shkak i zilise-smirës (hasedit). Meditova fjalën e Allahut: … Ne kemi përcaktuar ndër ta gjendjen e jetës në këtë botë…”. (ez-Zuhruf, 32), kështu që e braktisa zilinë ngase u binda se ndarja e dhuntive bëhet nga Allahu i Madhëruar.
6. Pashë njerëzit duke u armiqësuar, bërë padrejtësi dhe luftuar njeri tjetrin. Shikova fjalën e Allahut: Djalli është armik i juaji, pra edhe ju konsiderojeni armik…”. (Fatir, 6), kështu që braktisa armiqësinë ndaj njerëzve dhe fillova të ushtroj armiqësinë time vetëm ndaj djallit.
7. Pashë se njerëzit për ta fituar idaren (furnizimin) bënin çdo gjë, madje edhe gjëra të paligjshme. Shikova thënien e Allahut: Nuk ka asnjë gjallesë në tokë që All-llahu të mos ia ketë garantuar furnizimin e saj…”. (Hud, 6), kështu që u binda se unë jam një prej këtyre gjallesave të shumta që Allahu ka përsipër furnizimin e tyre kështu që furnizimin tim që kam tek Ai e lashë (i bindur se do ta arrije atë në mënyrë të ligjshme).
8. Shikova krijesat dhe pashë se secili prej tyre mbështetej në një krijesë të ngjashme me të; ky për pasurinë e tij, ky për gjënë e humbur të tij, ky për shëndetin e tij, ky për qendrën e tij…Pastaj iu referova fjalës së Allahut: …Kush i mbështetet All-llahut, Ai i mjafton atij…”. (et-Talak, 3), kështu që i ika mbështetjes në krijesa dhe punova në drejtim të mbështetjes vetëm në Allahun e Madhëruar!
Përktheu: Omer Murati
Friday, April 4, 2014
Njeriun të cilin Pejgamberi s.a.v.s. e përgëzoi me Xhennet përmes ëndrrës!!
Një nga thirrësit në Islam, nga Arabia Saudite, me rastin e shoqërimit me të rinjtë, e ka treguar një tregim, ndoshta ndër më të çuditshmit.
Thirrësi tregon: “Njeriut të cilit i kishte ndodhur kjo ngjarje ma ka treguar rastin si më poshtë vijon… Një natë, thotë e pash në ëndërr Pejgamberin s.a.v.s. i cili më tha: “Të lutem shko tek filan personi, i cili jeton në filan qytet dhe në filan rrugën dhe i thuaj se do te jetë bashkë me mua në Xhennet”. Derisa Muhammedi s.a.v.s. ma sqaronte këtë, unë e pashë shtëpinë dhe rrugën ku jetonte ai. Kur u zgjova, i thash vetit se kjo është ëndërr, edhe një ëndërr në mesin e ëndrrave tjera. Megjithatë, e njëjta ëndërr, në të njëjtën formë në tërësi m’u përsërit edhe natën e dyte, të tretë dhe të katërt. E vërejta se është ne pyetje një gjë serioze.
E morra makinën dhe u nisa në drejtim te atij qyteti. Kur arrita, fillova ta kërkoj rrugën e cila m’u paraqit në ëndërr, dhe me të vërtetë kur kam hyrë në atë rrugë, pash se ishte e njëjta siç m’u kishte paraqitur në ëndërr. Pas një kërkimi të shkurtë, e njoha të njëjtën shtëpi të cilën e kisha parë në ëndërr. Trokita në derë dhe m’u paraqit një person. I dhashë selam dhe e pyeta a është kjo shtëpia e filan personit, ai mu përgjigj, po. Më pas e pyeta, a gjendet ai person në shtëpi, e ai m’u përgjigj: “Po, unë jam vet ai personi që kërkoni”.
E kam shikuar si i habitur atë njeri, ishte i rruar qel…., rrobat e gjata, ia kalonin zogun e këmbës, nuk më dukej si njeri i devotshëm, unë kisha pritur të takoja ndonjë shejh - dijetar, thirrës, por këtë lloj të njeriut, kurrë. Si do qe te jetë i thash se kisha diçka për t’i thënë. Njeriu më ftoi ngrohtësisht në shtëpi, më dëshiroi mirëseardhjen dhe ma ofroi çajin. Kur u njoftuam pak më shumë, unë i thash: “Shiko vëlla i dashur, ersha nga larg për ta komunikuar një lajm. Disa net rresht kam par të njëjtën ëndërr. Ty, shtëpinë tënde në këtë rrugë, dhe çdo herë e kam ëndërruar edhe Muhammedin s.a.v.s., i cili më ka përmednur emrin dhe mbiemrin tënd dhe vendin ku jeton dhe më ka porositur qe të përgëzoi “Se do jesh bashkë me te në Xhennet!!!”
Njeriu e uli kokën dhe filloi te qaj, u la i tëri në lot. Pas pak, kur erdhi ne vete tha: “Nuk e di se si e kam merituar këtë, pasha Allahun nuk e di, namazin e kryej Elhamdulilah, e falënderoi Allahun, por tani për tani nuk mund të them se kam diçka tjetër të veçantë nga Perëndia, nuk kam, me përjashtim, ndoshta se sa herë që kam fituar diçka, sepse unë jam një taksist, kthehem te fqinjët tanë të cilëve u ka vdekur kryefamiljari dhe bashkëshortja ka mbetur me dy fëmijë jetim, dhe gjithnjë iu japë gjysmën e fitimeve për t’u ushqyer, përderisa gjysmën tjetër ua lë familjes sime, nëse nuk është kjo, atëherë nuk di çka mund të jete tjetër. "
Ka thënë Muhammedi s.a.v.s.: “Unë dhe ai i cili kujdeset për jetimët, do të jemi bashkë në Xhennet – dhe i ngriti dhe i tregoi gishtin tregues dhe gishtin e mesëm”[1]
Mundohu të bëhesh si ky njeri!
[1] (Sahijhu-l-Buhari)
Përktheu: Omer Murati
Thirrësi tregon: “Njeriut të cilit i kishte ndodhur kjo ngjarje ma ka treguar rastin si më poshtë vijon… Një natë, thotë e pash në ëndërr Pejgamberin s.a.v.s. i cili më tha: “Të lutem shko tek filan personi, i cili jeton në filan qytet dhe në filan rrugën dhe i thuaj se do te jetë bashkë me mua në Xhennet”. Derisa Muhammedi s.a.v.s. ma sqaronte këtë, unë e pashë shtëpinë dhe rrugën ku jetonte ai. Kur u zgjova, i thash vetit se kjo është ëndërr, edhe një ëndërr në mesin e ëndrrave tjera. Megjithatë, e njëjta ëndërr, në të njëjtën formë në tërësi m’u përsërit edhe natën e dyte, të tretë dhe të katërt. E vërejta se është ne pyetje një gjë serioze.
E morra makinën dhe u nisa në drejtim te atij qyteti. Kur arrita, fillova ta kërkoj rrugën e cila m’u paraqit në ëndërr, dhe me të vërtetë kur kam hyrë në atë rrugë, pash se ishte e njëjta siç m’u kishte paraqitur në ëndërr. Pas një kërkimi të shkurtë, e njoha të njëjtën shtëpi të cilën e kisha parë në ëndërr. Trokita në derë dhe m’u paraqit një person. I dhashë selam dhe e pyeta a është kjo shtëpia e filan personit, ai mu përgjigj, po. Më pas e pyeta, a gjendet ai person në shtëpi, e ai m’u përgjigj: “Po, unë jam vet ai personi që kërkoni”.
E kam shikuar si i habitur atë njeri, ishte i rruar qel…., rrobat e gjata, ia kalonin zogun e këmbës, nuk më dukej si njeri i devotshëm, unë kisha pritur të takoja ndonjë shejh - dijetar, thirrës, por këtë lloj të njeriut, kurrë. Si do qe te jetë i thash se kisha diçka për t’i thënë. Njeriu më ftoi ngrohtësisht në shtëpi, më dëshiroi mirëseardhjen dhe ma ofroi çajin. Kur u njoftuam pak më shumë, unë i thash: “Shiko vëlla i dashur, ersha nga larg për ta komunikuar një lajm. Disa net rresht kam par të njëjtën ëndërr. Ty, shtëpinë tënde në këtë rrugë, dhe çdo herë e kam ëndërruar edhe Muhammedin s.a.v.s., i cili më ka përmednur emrin dhe mbiemrin tënd dhe vendin ku jeton dhe më ka porositur qe të përgëzoi “Se do jesh bashkë me te në Xhennet!!!”
Njeriu e uli kokën dhe filloi te qaj, u la i tëri në lot. Pas pak, kur erdhi ne vete tha: “Nuk e di se si e kam merituar këtë, pasha Allahun nuk e di, namazin e kryej Elhamdulilah, e falënderoi Allahun, por tani për tani nuk mund të them se kam diçka tjetër të veçantë nga Perëndia, nuk kam, me përjashtim, ndoshta se sa herë që kam fituar diçka, sepse unë jam një taksist, kthehem te fqinjët tanë të cilëve u ka vdekur kryefamiljari dhe bashkëshortja ka mbetur me dy fëmijë jetim, dhe gjithnjë iu japë gjysmën e fitimeve për t’u ushqyer, përderisa gjysmën tjetër ua lë familjes sime, nëse nuk është kjo, atëherë nuk di çka mund të jete tjetër. "
Ka thënë Muhammedi s.a.v.s.: “Unë dhe ai i cili kujdeset për jetimët, do të jemi bashkë në Xhennet – dhe i ngriti dhe i tregoi gishtin tregues dhe gishtin e mesëm”[1]
Mundohu të bëhesh si ky njeri!
[1] (Sahijhu-l-Buhari)
Përktheu: Omer Murati
Thursday, April 3, 2014
Foshnja, e cila i ka folur Nënës së saj!!
Transmeton Ebu Hurejre r.a. se Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë: “Një grua nga beni israilët i jepte gji foshnjës së saj. Aty pranë kalon një kalorës i pashëm, me rroba të bukura.
Gruaja thotë:
“O Zoti im! Fëmijën tim bëre si ky”.
Foshnja e ndërpret gjirin, e kthen fytyrën në drejtim të kalorësit, e shikon, dhe thotë:
“O Zoti im, mos më bën si ky”, - pastaj vazhdon prapë të thithë.
Tregon Ebu Hureje: “Më duket sikurse po e shoh duke treguar rastin Pejgamberi s.a.v.s., aq mirë që e tregonte”. Pastaj vazhdon duke treguar: “Pastaj aty pranë e sjellin një vajzë duke e goditur pandërprerë dhe duke thënë: “Ke bërë prostitucion, ke vjedhur”, ndërsa ajo thoshte: “Më mjafton Allahu, Ai është ndihmëtari më i miri.”
Nëna thotë: “O Zot, fëmijën tim mos e bën si kjo!” Foshnja e ndërpret gjimarrjen, e shikon atë dhe thotë:
“O Zoti im, më bën si kjo!”
Pastaj e tregon tregimin dhe sqarimin e foshnjës, e cila ka thënë: “Ka kaluar një njeri me pamje të mirë, e nëna tha: “O Zoti im, bëre foshnjën time si ai, e unë thashë: “O Zoti im, mos më bën si ai!” E kur kaluan këta njerëz me vajzën duke e rrahur dhe duke i thënë: “Ke vjedhur, ke bërë prostitucion”, e nëna tha: “O Zoti im, mos e bën foshnjën time si ajo”. Thashë: “O Zoti im, më bën si ajo!” Tregon se ai njeri (kalorësi i pashëm) ka qenë kriminel (i fshehur), e foshnja ka thënë: “O Zoti im, mos më bën si ai!” Ndërsa për vajzën, të cilës i kanë thënë: “Ke vjedhur, ke bërë prostitucion.” Ajo as nuk ka vjedhur, as nuk ka bërë prostitucion, e unë kam thënë: “O Zoti im, më bën si ajo!”[1]
[1] (Transmeton Muslaimi dhe Buhariu)
Përktheu: Omer Murati
Gruaja thotë:
“O Zoti im! Fëmijën tim bëre si ky”.
Foshnja e ndërpret gjirin, e kthen fytyrën në drejtim të kalorësit, e shikon, dhe thotë:
“O Zoti im, mos më bën si ky”, - pastaj vazhdon prapë të thithë.
Tregon Ebu Hureje: “Më duket sikurse po e shoh duke treguar rastin Pejgamberi s.a.v.s., aq mirë që e tregonte”. Pastaj vazhdon duke treguar: “Pastaj aty pranë e sjellin një vajzë duke e goditur pandërprerë dhe duke thënë: “Ke bërë prostitucion, ke vjedhur”, ndërsa ajo thoshte: “Më mjafton Allahu, Ai është ndihmëtari më i miri.”
Nëna thotë: “O Zot, fëmijën tim mos e bën si kjo!” Foshnja e ndërpret gjimarrjen, e shikon atë dhe thotë:
“O Zoti im, më bën si kjo!”
Pastaj e tregon tregimin dhe sqarimin e foshnjës, e cila ka thënë: “Ka kaluar një njeri me pamje të mirë, e nëna tha: “O Zoti im, bëre foshnjën time si ai, e unë thashë: “O Zoti im, mos më bën si ai!” E kur kaluan këta njerëz me vajzën duke e rrahur dhe duke i thënë: “Ke vjedhur, ke bërë prostitucion”, e nëna tha: “O Zoti im, mos e bën foshnjën time si ajo”. Thashë: “O Zoti im, më bën si ajo!” Tregon se ai njeri (kalorësi i pashëm) ka qenë kriminel (i fshehur), e foshnja ka thënë: “O Zoti im, mos më bën si ai!” Ndërsa për vajzën, të cilës i kanë thënë: “Ke vjedhur, ke bërë prostitucion.” Ajo as nuk ka vjedhur, as nuk ka bërë prostitucion, e unë kam thënë: “O Zoti im, më bën si ajo!”[1]
[1] (Transmeton Muslaimi dhe Buhariu)
Përktheu: Omer Murati
Wednesday, April 2, 2014
Njeriu qe vrau 99 persona!!
Nga Ebu Seid Sa’d ibën Malik ibën Sinan el-Hudrij radijallahu anhu përcillet se i Dërguari i Allahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem ka thënë:
“Dikur, para jush, ka qenë një njeri që ka vrarë nëntëdhjetë e nëntë veta.
Pyeti për njeriun më të dijshëm në botë dhe e udhëzuan te një rahib (njeri i devotshëm).
Shkon te rahibi e i thotë se ka vrarë 99 veta, prandaj a ka për të pendim? Rahibi i thotë se për të nuk ka pendim.
Ky e vret edhe rahibin dhe me të plotëson njëqindshen. Pastaj vazhdon të kërkojë njeriun më të ditur në botë dhe e udhëzuan te një dijetar.
I tregon se ka vrarë 100 njerëz dhe e pyet se a ka për të pendim.
Dijetari i tha: -Po! E kush mund të jetë pengesë mes tij dhe pendimit? I tha: -Shko në një vend, i cili është kështu dhe kështu, aty banojnë disa njerëz të cilët e adhurojnë Allahun.
Edhe ti adhuroje Allahun me ta dhe mos u kthe kurrë në vendin tënd sepse është vend i keq. Njeriu u nis dhe kur arriti në gjysmë të rrugës i erdhi vdekja.
Atëherë u grindën engjëjt e mëshirës me engjëjt e dënimit. Engjëjt e mëshirës thanë: -Ai ka ardhur deri këtu i penduar për mëkatet me zemër të drejtuar nga Allahu i Madhërishëm. Kurse engjëjt e dënimit thanë: Asnjëherë më parë nuk ka bërë mirë. Atëherë këtyre engjëjve u vjen një engjëll tjetër në formë njeriu dhe këta e marrin për gjykatës, që të gjykojë se kush ka të drejtë.
Ky u thotë: Matni distancën mes dy vendeve, vendit të adhurimit dhe atij të mëkateve.
Më afër cilit vend të jetë, atij vendi i takon. Engjëjt e matën hapësirën mes dy vendeve dhe panë se i penduari ishte më afër vendit që synonte (të adhurimit), prandaj e morën engjëjt e mëshirës.”[1]
[1] Muttefekun alejhi.
Në Sahih Buhari është ky transmetim: “Njeriu i penduar ishte më afër vendit të ibadetit vetëm për një pëllëmbë, prandaj u llogarit si banor i xhennetit.” Po ashtu, në Sahih Buhari i shtohet edhe ky citat: “Allahu e urdhëron këtë tokë të largohet, kurse tokën tjetër që të afrohet, pastaj tha: “Mateni largësinë e dy vendeve” dhe engjëjt panë se i penduari është vetëm për një pëllëmbë më afër vendit të adhurimit, prandaj iu falën mëkatet.” Kurse në një transmetim tjetër thuhet: “Me gjoksin e tij ishte i drejtuar nga vendi i pendimit.”
Përktheu: Omer Murati
“Dikur, para jush, ka qenë një njeri që ka vrarë nëntëdhjetë e nëntë veta.
Pyeti për njeriun më të dijshëm në botë dhe e udhëzuan te një rahib (njeri i devotshëm).
Shkon te rahibi e i thotë se ka vrarë 99 veta, prandaj a ka për të pendim? Rahibi i thotë se për të nuk ka pendim.
Ky e vret edhe rahibin dhe me të plotëson njëqindshen. Pastaj vazhdon të kërkojë njeriun më të ditur në botë dhe e udhëzuan te një dijetar.
I tregon se ka vrarë 100 njerëz dhe e pyet se a ka për të pendim.
Dijetari i tha: -Po! E kush mund të jetë pengesë mes tij dhe pendimit? I tha: -Shko në një vend, i cili është kështu dhe kështu, aty banojnë disa njerëz të cilët e adhurojnë Allahun.
Edhe ti adhuroje Allahun me ta dhe mos u kthe kurrë në vendin tënd sepse është vend i keq. Njeriu u nis dhe kur arriti në gjysmë të rrugës i erdhi vdekja.
Atëherë u grindën engjëjt e mëshirës me engjëjt e dënimit. Engjëjt e mëshirës thanë: -Ai ka ardhur deri këtu i penduar për mëkatet me zemër të drejtuar nga Allahu i Madhërishëm. Kurse engjëjt e dënimit thanë: Asnjëherë më parë nuk ka bërë mirë. Atëherë këtyre engjëjve u vjen një engjëll tjetër në formë njeriu dhe këta e marrin për gjykatës, që të gjykojë se kush ka të drejtë.
Ky u thotë: Matni distancën mes dy vendeve, vendit të adhurimit dhe atij të mëkateve.
Më afër cilit vend të jetë, atij vendi i takon. Engjëjt e matën hapësirën mes dy vendeve dhe panë se i penduari ishte më afër vendit që synonte (të adhurimit), prandaj e morën engjëjt e mëshirës.”[1]
[1] Muttefekun alejhi.
Në Sahih Buhari është ky transmetim: “Njeriu i penduar ishte më afër vendit të ibadetit vetëm për një pëllëmbë, prandaj u llogarit si banor i xhennetit.” Po ashtu, në Sahih Buhari i shtohet edhe ky citat: “Allahu e urdhëron këtë tokë të largohet, kurse tokën tjetër që të afrohet, pastaj tha: “Mateni largësinë e dy vendeve” dhe engjëjt panë se i penduari është vetëm për një pëllëmbë më afër vendit të adhurimit, prandaj iu falën mëkatet.” Kurse në një transmetim tjetër thuhet: “Me gjoksin e tij ishte i drejtuar nga vendi i pendimit.”
Përktheu: Omer Murati
Monday, March 31, 2014
Do te mbulojn me dhe, Sa mbulese e rende qe eshte ajo!!
Një Medinas e ka pasur një motër, e cila i vdes. Pasi e varrosi, kthehet në shtëpi, mirëpo, i kujtohet se i kishte rënë diçka në varr. E merr një shok dhe shkojnë së bashku. E çelin varrin dhe e gjejnë sendin e humbur. Pastaj i thotë shokut: “A po largohesh pak ta shoh motrën time”. Dhe kur e sheh se ajo digjej flakë, atëherë me të shpejtë e mbulon varrin dhe kthehet te nëna e tij dhe e pyet:
Përktheu: Omer Murati
“Oj nëna ime, më trego diçka më shumë për motrën?”
Nëna i thotë: “Po çka të të tregoj tash, kur ajo është e vdekur?” Ai i tregon se çka kishte parë te varri i saj.
Atëherë nëna i tregon: “Motra jote e vononte kohën e namazit dhe e kishte zakon që të shkonte nëpër dyer të shtëpive të fqinjëve, të dëgjonte në heshtje dhe t’ua zbulonte çështjet e tyre”.
Përktheu: Omer Murati
Sunday, March 30, 2014
Kush e shan kohën, ka fyer Allahun!!
Allahu thotë: "Ata thonë: "Nuk ka tjetër veç jetës së kësaj bote, vdesim e jetojmë dhe vetëm koha na shkatëron..."[1]
Ebu Hurejre përcjell hadithin e saktë se Profeti sal-lallahu alejhi ue selem, ka treguar që Allahu i Lartësuar thotë: "Më fyen biri i Ademit: shan kohën, kur Unë jam koha, Unë sjell ndryshimin e natës dhe të ditës."[2]
Sipas një transmetimi tjetër, thuhet: "Mos e shani kohën, se vërtet Allahu është koha."[3]
Dobitë e temës:
♦ Ndalimi i sharjes së kohës.
♦ Sharja e kohës është fyerje për Allahun.
♦ Komenti i shprehjes: " Allahu është koha."
♦ Njeriu bëhet ofendues, edhe nëse nuk e ka qëllimin në zemër.
[1] (Xhathijeh,24)
[2] Buhariu dhe Muslimi
[3] Muslimi
Përtheu: Omer Murati
Ebu Hurejre përcjell hadithin e saktë se Profeti sal-lallahu alejhi ue selem, ka treguar që Allahu i Lartësuar thotë: "Më fyen biri i Ademit: shan kohën, kur Unë jam koha, Unë sjell ndryshimin e natës dhe të ditës."[2]
Sipas një transmetimi tjetër, thuhet: "Mos e shani kohën, se vërtet Allahu është koha."[3]
Dobitë e temës:
♦ Ndalimi i sharjes së kohës.
♦ Sharja e kohës është fyerje për Allahun.
♦ Komenti i shprehjes: " Allahu është koha."
♦ Njeriu bëhet ofendues, edhe nëse nuk e ka qëllimin në zemër.
[1] (Xhathijeh,24)
[2] Buhariu dhe Muslimi
[3] Muslimi
Përtheu: Omer Murati
Saturday, March 29, 2014
Meleku i një fëmije!!!
Ka qenë një fëmijë, i cili është përgatitur për të ardhur në këtë Botë. Një ditë, e pyet Zotin e tij:
- O Zoti im, më thanë se nesër do të më dërgosh në Botë, por unë jam ashtu i vogël dhe i pafuqishëm, si do të jetojë atje?
- Prej të gjithë engjëjve kam zgjedhur një për ty. Ai do të pres dhe do të mbrojë. Secilën ditë, do të këndojë dhe do të buzëqeshet. Kështu, ti do ta përjetosh dashurinë e tij dhe do të jesh i lumtur.
- Mirë, si do ta marrë vesh kur më flet, kur unë nuk e di gjuhën e tij?
- Meleku do të të flas në mënyrën më të bukur dhe me fjalët më të përzgjedhura, që do të mundsh t’i ruash në atë Botë dhe me kujdes do të mësojë se si të ecësh dhe të bisedosh.
- Mirë, Zoti im, çka duhet të bëjë kur dua të flas me Ty?
-Meleku jot do të mësojë që të më lutesh, duke i ngritur duart.
- Kam dëgjuar se në tokë ka mjaftë njerëz të këqij, kush do të më mbrojë?
- Meleku jot vazhdimisht do të mbrojë, madje edhe nëse duhet dhënë jetën e tij.
Kështu në Xhennet mbretëroi heshtja dhe u ndërprenë fjalët për Tokën që sjell deri aty. Fëmija kuptoi, se duhet ardhur në këtë botë, prandaj edhe parashtroi pyetjen e tij të fundit:
- O Zoti im, nëse tash duhet të shkoj në atë botë, të lutem, të më tregosh se si quhet meleku im?
- Nuk ka rëndësi si quhet, ti do ti thuash NËNË.
Përktheu: Omer Murati
- O Zoti im, më thanë se nesër do të më dërgosh në Botë, por unë jam ashtu i vogël dhe i pafuqishëm, si do të jetojë atje?
- Prej të gjithë engjëjve kam zgjedhur një për ty. Ai do të pres dhe do të mbrojë. Secilën ditë, do të këndojë dhe do të buzëqeshet. Kështu, ti do ta përjetosh dashurinë e tij dhe do të jesh i lumtur.
- Mirë, si do ta marrë vesh kur më flet, kur unë nuk e di gjuhën e tij?
- Meleku do të të flas në mënyrën më të bukur dhe me fjalët më të përzgjedhura, që do të mundsh t’i ruash në atë Botë dhe me kujdes do të mësojë se si të ecësh dhe të bisedosh.
- Mirë, Zoti im, çka duhet të bëjë kur dua të flas me Ty?
-Meleku jot do të mësojë që të më lutesh, duke i ngritur duart.
- Kam dëgjuar se në tokë ka mjaftë njerëz të këqij, kush do të më mbrojë?
- Meleku jot vazhdimisht do të mbrojë, madje edhe nëse duhet dhënë jetën e tij.
Kështu në Xhennet mbretëroi heshtja dhe u ndërprenë fjalët për Tokën që sjell deri aty. Fëmija kuptoi, se duhet ardhur në këtë botë, prandaj edhe parashtroi pyetjen e tij të fundit:
- O Zoti im, nëse tash duhet të shkoj në atë botë, të lutem, të më tregosh se si quhet meleku im?
- Nuk ka rëndësi si quhet, ti do ti thuash NËNË.
Përktheu: Omer Murati
Friday, March 28, 2014
I kaloi namazi, e ndëshkoi veten dhe fitoi!!!
Një grua kujdesej shumë që ta falte rregullisht namazin, porse një ditë prej ditësh i kaloi namazi pa dëshirën e saj.
U brengos aq shumë, saqë filloi të ndiejë dhimbje dhe shtrëngim në zemër nga meraku.
Nga pikëllimi i madh që ndiente që i kaloi ky ritual madhështor vendosi ta ndëshkojë veten. Kështu që, vendosi të qëndrojë mbi sexhaden e saj gjatë gjithë ditës.
Kur shkoi burri i saj në punë e la atë të përulur në faltoren e saj. Kur u kthye nga puna e gjeti sërish në të njëjtin vend duke qarë dhe duke u lutur.
Atëherë, bashkëshorti i saj ra për të pushuar, por edhe pasi u zgjua gruaja e tij ende qëndronte në po atë vend, pa lëvizur fare, e frikësuar dhe e përulur para Zotit të saj!
Pas namazit të akshamit, bashkëshorti i saj e puthi dhe e përqafoi fort gruan e tij dhe tha me zë të lartë:
"Për Zotin, kurrë nuk do të shkoj më tek ajo!"
"Për Zotin, kurrë nuk do të shkoj më tek ajo!"
Burri e kishte fejuar një grua tjetër pa dijen e kësaj (të parës) dhe kishte vendosur që po atë ditë të bënte kurorë me të, por kur e pa sa shumë po vuante gruaja e tij mendoi se ajo po e bënte këtë gjë për shkak të mërzisë që burri i saj po martohej edhe me një grua tjetër. Kështu që, atij iu zbut zemra dhe u betua se kurrë nuk do të martohej edhe me ndonjë grua tjetër!
Kur e dëgjoi këtë ngjarja, gruaja u çudit tej mase!
Atëherë mu kujtua hadithi i të Dërguarit të Allahut: "Kushdo që e ka dert ahiretin (botën e përtejme), Allahu do t'ia zgjedhë problemet e kësaj dunjaje dhe do t'i japë pasuri në zemër, kështu që kurrë nuk do të shohë varfëri dhe do t'i vijë dunjaja, të cilën Allahu i Madhërishëm ia ka shkruar." (Hadith Sahih)
Namazi është shtylla e fesë, pa të nuk bën kurrsesi!
Sa të nevojshëm jemi që zemrat tona t’i ujisim me iman-besim.
Vallahi, po t’i mbushnim zemrat tona me dashuri ndaj Allahut, kurrë nuk do ta braktisnim Atë e as që do të shqetësoheshim nga brengat!
Fillimi i përmirësimit tonë duhet të bëhet në këtë mënyrë: Përmirësimi i gjendjes sonë me Namaz, meqë ne kemi nevojë për frikërespekt ndaj Allahut, duke medituar Kur’anin dhe duke vlerësuar të drejtat e Allahut.
O Zoti im, më bëj mua dhe pasardhësit e mi prej atyre që e falin namazin. (Ibrahim 40)
Përtheu: Omer Murati
U brengos aq shumë, saqë filloi të ndiejë dhimbje dhe shtrëngim në zemër nga meraku.
Nga pikëllimi i madh që ndiente që i kaloi ky ritual madhështor vendosi ta ndëshkojë veten. Kështu që, vendosi të qëndrojë mbi sexhaden e saj gjatë gjithë ditës.
Kur shkoi burri i saj në punë e la atë të përulur në faltoren e saj. Kur u kthye nga puna e gjeti sërish në të njëjtin vend duke qarë dhe duke u lutur.
Atëherë, bashkëshorti i saj ra për të pushuar, por edhe pasi u zgjua gruaja e tij ende qëndronte në po atë vend, pa lëvizur fare, e frikësuar dhe e përulur para Zotit të saj!
Pas namazit të akshamit, bashkëshorti i saj e puthi dhe e përqafoi fort gruan e tij dhe tha me zë të lartë:
"Për Zotin, kurrë nuk do të shkoj më tek ajo!"
"Për Zotin, kurrë nuk do të shkoj më tek ajo!"
Burri e kishte fejuar një grua tjetër pa dijen e kësaj (të parës) dhe kishte vendosur që po atë ditë të bënte kurorë me të, por kur e pa sa shumë po vuante gruaja e tij mendoi se ajo po e bënte këtë gjë për shkak të mërzisë që burri i saj po martohej edhe me një grua tjetër. Kështu që, atij iu zbut zemra dhe u betua se kurrë nuk do të martohej edhe me ndonjë grua tjetër!
Kur e dëgjoi këtë ngjarja, gruaja u çudit tej mase!
Atëherë mu kujtua hadithi i të Dërguarit të Allahut: "Kushdo që e ka dert ahiretin (botën e përtejme), Allahu do t'ia zgjedhë problemet e kësaj dunjaje dhe do t'i japë pasuri në zemër, kështu që kurrë nuk do të shohë varfëri dhe do t'i vijë dunjaja, të cilën Allahu i Madhërishëm ia ka shkruar." (Hadith Sahih)
Namazi është shtylla e fesë, pa të nuk bën kurrsesi!
Sa të nevojshëm jemi që zemrat tona t’i ujisim me iman-besim.
Vallahi, po t’i mbushnim zemrat tona me dashuri ndaj Allahut, kurrë nuk do ta braktisnim Atë e as që do të shqetësoheshim nga brengat!
Fillimi i përmirësimit tonë duhet të bëhet në këtë mënyrë: Përmirësimi i gjendjes sonë me Namaz, meqë ne kemi nevojë për frikërespekt ndaj Allahut, duke medituar Kur’anin dhe duke vlerësuar të drejtat e Allahut.
O Zoti im, më bëj mua dhe pasardhësit e mi prej atyre që e falin namazin. (Ibrahim 40)
Përtheu: Omer Murati
Thursday, March 27, 2014
Dituria i lartëson dijetarët mbi të tjerët!!
Kur’ani dhe hadithi i Pejgamberit s.a.v.s. e lartësuan
diturinë dhe dijetarët në një shkallë të lartë, saqë asnjë ideologji,
në asnjë periudhë historike , të vjetër apo të re , nuk arriti t’i
lartësojë ashtu. Zoti i Madhëruar në Kur'an thotë:
“…All-llahu i ngre në shkallë të lartë ata të cilët besojnë në
mesin tuaj dhe ata të cilëve u është dhënë dijenia. All-llahu di
se çka punoni ju “. (El-Muxhadele,11)
Ibni Abbasi r.a. ka thënë:“Dijetarët janë të lartësuar shtatëqind shkallë mbi besimtarët,ndërsa distanca mes dy shkallëve është, pesëqind vite udhëtim”. [1]
Transmetohet se Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë:
“…Për dijetarët bëjnë dua (lutje) gjithçka në qiej dhe në tokë, bile
edhe peshqit në ujë. Përparësia e dijetarëve ndaj të tjerëve është sikur shkëlqimi i hënës së plotë në krahasim me të yjeve,….” [2]
Nga ky hadith, së pari nxjerrim parimin, se dituria i lartëson dijetarët mbi të tjerët, dhe njëherazi shkakton që ata të jenë të dashur dhe të nderuar, si nga njerëzit ashtu edhe nga gjallesat e tjera. Në hadith gjithashtu kuptohet përparësia e dijetarit ndaj
të tjerëve, prandaj kërkohet respekti dhe nderimi ndaj dijetarëve
ngase ata kanë përparësi nga të tjerët.
[1] "Ihja Ulumud din", vëll.I, fq.5..
[2] "Sunen Ebi Davud", vëll.III, fq.317, h.3641. Këtë hadith e shënojnë edhe Tirmidhiu, Ibn Maxheh nga Ebu Darda dhe thotë Ibn Hibani e konfirmon hadith të saktë.
Përktheu: Omer Murati
diturinë dhe dijetarët në një shkallë të lartë, saqë asnjë ideologji,
në asnjë periudhë historike , të vjetër apo të re , nuk arriti t’i
lartësojë ashtu. Zoti i Madhëruar në Kur'an thotë:
“…All-llahu i ngre në shkallë të lartë ata të cilët besojnë në
mesin tuaj dhe ata të cilëve u është dhënë dijenia. All-llahu di
se çka punoni ju “. (El-Muxhadele,11)
Ibni Abbasi r.a. ka thënë:“Dijetarët janë të lartësuar shtatëqind shkallë mbi besimtarët,ndërsa distanca mes dy shkallëve është, pesëqind vite udhëtim”. [1]
Transmetohet se Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë:
“…Për dijetarët bëjnë dua (lutje) gjithçka në qiej dhe në tokë, bile
edhe peshqit në ujë. Përparësia e dijetarëve ndaj të tjerëve është sikur shkëlqimi i hënës së plotë në krahasim me të yjeve,….” [2]
Nga ky hadith, së pari nxjerrim parimin, se dituria i lartëson dijetarët mbi të tjerët, dhe njëherazi shkakton që ata të jenë të dashur dhe të nderuar, si nga njerëzit ashtu edhe nga gjallesat e tjera. Në hadith gjithashtu kuptohet përparësia e dijetarit ndaj
të tjerëve, prandaj kërkohet respekti dhe nderimi ndaj dijetarëve
ngase ata kanë përparësi nga të tjerët.
[1] "Ihja Ulumud din", vëll.I, fq.5..
[2] "Sunen Ebi Davud", vëll.III, fq.317, h.3641. Këtë hadith e shënojnë edhe Tirmidhiu, Ibn Maxheh nga Ebu Darda dhe thotë Ibn Hibani e konfirmon hadith të saktë.
Përktheu: Omer Murati
Wednesday, March 26, 2014
A e di kush jam une ?? (TREGIM EMOCIONAL)
Lexoni dhe shikoni tregimin e këtij njeriu të pasur. Allahu i kishte dhënë këtij njeriu pasuri të madhe, mirëpo nuk ishte falënderues ndaj të mirave të Allahut subhanehu ve teala. Shikoni se si Allahu e sprovoi këtë njeri me pasurinë e tij:
Një ditë prej ditësh kishte qenë duke ngrënë drekë me gruan e tij, në tavolinën e tyre kishte ushqime të llojllojshme, ngase ishte njeri i pasur, sikurse ne sot që përgatitim ushqim për dy apo katër persona e që ky ushqim mjafton për dhjetë apo njëzet persona!
Përderisa ishin duke ngrënë ushqim burri me gruan e tij, papritmas trokiti dera.
- Kush trokiti? - tha burri.
- Nuk e di! - ia ktheu gruaja e tij dhe tha: - Prit, unë do të shkoj dhe të shikoj se kush është te dera.
- Kush trokiti? - pyeti gruaja.
- Jam një i varfër, jam i mjerë, i uritur dhe koka më dhemb nga uria. A keni diçka nga ushqimi? - përgjigjet një i varfër duke kerkuar lemoshe.
- Është një i varfër dhe kërkon ushqim. A do t’i japim diçka nga ushqimi? - gruaja i tha burrit.
- Jo, jo, thuaji atij nuk posedojmë asgjë! - ia ktheu burri me vrazhdësi.
- Po ne kemi ushqim që na mjafton neve, të varfërve dhe të tjerëve - ia kthen gruaja (por, sot për fat të keq ka disa prej njerëzve të pasur, Zoti na ruajt, nuk dëshirojnë t’u japin asgjë të varfërve dhe të mjerëve).
- Jo, jo, largoje, largoje jashtë, si ky ka shumë! - thotë burri, dhe i varfëri kthehet nga ka ardhur.
Mirëpo filloi të ndryshojë gjendja e këtij të pasuri, filloi t’i humb pasuria e tij, derisa i humbi të gjitha, pastaj filluan edhe grindjet me gruan e tij, u shtuan mosmarrëveshjet derisa erdhi në atë gjendje dhe e shkurorëzoi gruan e tij.
Pas një kohe, gruaja e tij martohet me një burrë tjetër. Ditë prej ditësh, ai me të cilin u martua filloi të fitonte pasuri dhe bëhet i pasur .
Një ditë prej ditësh ishte duke ngrëne ushqim gruaja me burrin e saj (të dytin), i cili u bë i pasur, papritmas troket dera, dhe shkon gruaja e tij për ta shikuar se kush është. Shkoi dhe e pa se një i varfër po kërkonte ushqim, u kthye dhe i tregoi burrit të saj:
- Një i varfër po kërkon ushqim.
- Merr nga ushqimi dhe jepi, elhamdulilah (falënderimi i qoftë Allahut), kemi mjaft ushqim - ia ktheu burri.
Gruaja mori diçka nga ushqimi që kishte dhe ia jep të varfrit. Mirëpo, kthehet e hidhëruar, dhe burri i saj e pyet:
- Pse je kaq e hidhëruar?! A po brengosesh për ushqimin që ia dhe?
- Për Zotin, nuk po brengosem për këtë – ia ktheu gruaja.
- Atëherë, përse je e brengosur? Ne kemi ushqim të mjaftueshëm elhamdulilah! – i tha burri.
- A e di përse jam e brengosur?! – i tha gruaja e tij.
- Jo, nuk e di! – tha burri.
- Ai (i varfëri), i cili trokiti derën ishte burri im i parë, i cili ka qenë i pasur dhe tani troket nëpër dyer dhe kërkon ushqim – tha ajo.
- Po a e di ti se kush jam unë?! - ia ktheu burri (i dytë).
- E kush je ti? - pyeti gruaja.
- Unë jam lypësi i parë, i varfëri i parë! - u përgjigj burri.
O ti vëlla musliman, nëse ti je prej atyre që Allahu u ka dhënë pasuri, jep lëmoshë (sadaka) në rrugën e Allahut, ndihmo të varfrit para se të varfërohesh, bëhu falënderues i begative të Allahut, dhe falëndero Allahun për atë që ta ka dhënë.
Allahu subhanehu ve teala thotë në Kur’anin Famëlartë:
''Dhe (përkujtoni) kur Zoti i juaj njoftoi bindshëm: Nëse falënderoni, do t'ua shtoj të mirat, e nëse përbuzni, s'ka dyshim, dënimi im është i vështirë.''[1]
[1] (Ibrahim, 7).
Përktheu: Omer Murati
Monday, March 24, 2014
"Zoti na ruajt nga më e keqja!!!"
Tregohet se një burrë i moshuar, po udhëtonte me të birin drejt një qyteti të largët. Atyre u duheshin dy ditë rrugë për të mbërritur në destinacion. Me vete kishin gomarin dhe plaçkat. Here pas here, burri i moshuar pëshpëriste aq sa e dëgjonte dhe i biri:”Zoti na ruajt nga më e keqja.”
Teksa vazhdonin rrugëtimin e gjatë, gomarit i thyhet njëra këmbë mu në mes të rrugës. I moshuari tha:” Zoti na ruajt nga më e keqja.” Të dy morën plaçkat në krahë dhe vazhduan rrugën. Pasi kishin përshkuar goxha udhë, të moshuarit i thyhet këmba dhe e kishte të pamundur të ecte. Ai u mbështet në supet e të birit, të cilit i pëshpëriti:”Zoti na ruajt nga më e keqja.” Përveç se duhej të mbante të atin, djaloshit të ri i duhej të mbajë dhe plaçkat. Teksa vazhdonin rrugën, i riu pickohet nga një gjarpër. Ai u shtri përtokë nga dhimbja, sakaq i ati iu afrua dhe i tha:”Zoti na ruajt nga më e keqja.” Këtu i biri se përmbajti dot veten dhe tha:”E çfarë qenka më e keqe se kaq?!” Pasi u përmirësua pak, baba e bir morën udhën drejt destinacionit, sigurisht ishin vonuar shumë për shkak të peripecive. Kur mbërritën në qytet, ata u befasuan me atë që u shihnin sytë. Qyteti ishte goditur nga një tërmet i fuqishëm, i cili e kishte rrënuar të tërin. I moshuari, e pa të birin në sy dhe i tha:”O bir! Nëse nuk do na kishin ndodhur gjithë ato peripeci gjatë udhës, do të kishim mbërritur në kohë dhe, sigurisht, do na kishte ndodhur më e keqja, do ishim nën rrënoja tani.” Morali: Le të jetë ky interpretimi ynë për shumë ngjarje që na ndodhin në jetë. Kështu do të mund të triumfojmë ndaj stresit, ankthit dhe tensionit. Le të kemi opinion dhe pritshmëri të mira nga Zoti. Le ti mbështetemi Atij në çdo çështje të jetës tonë. Le të jemi të sigurtë dhe të bindur se nuk ka më të dhembshur dhe të urtë sesa Zoti. O Zot! Ti ke në dorë gjithçka në tokë e në qiej! Ty të lëvdojmë dhe të falenderojmë!
Përktheu: Omer Murati
|
Sunday, March 23, 2014
Ngjarje e mahnitshme Subhanallah!
Një ditë një njeri i varfër i solli një kalavesh rrushi Muhammedit salAllahu alejhi ue selem si dhuratë.Ai ishte shumë i emocionuar që ishte në gjendje të sjellë dhuratë për Pejgamberin (salAllahu alejhi ue selem).
E vendosi rrushin pranë Pejgamberit (salAllahu alejhi ue selem) dhe tha: 'O Pejgamber i Allahut, të lutem pranoje këtë dhuratë të vogël nga unë"
Ai ishte njeri i varfër i cili nuk kishte mundësi për më shumë.Fytyra e tij ndriçonte me lumturi pasi ia ofroi atë dhuratë të vogël.Ishte e qartë se ai e donte Pejgamberin shumë.
Pejgamberi (salAllahu alejhi ue selem) e falenderoi atë me mirësjellje.Përderisa burri shikonte në të me shpresë, Pejgamberi hëngri një kokër rrush.Pastaj hëngri një tjetër.
Ngadal Pejgamberi e mbaroi tërë kalaveshin e rrushit vetë.Ai nuk i ofroji rrush asnjërit nga ata që ishin prezent.
Njeriu i varfër i cili e solli atë rrush u kënaq shumë dhe u largua.
Shokët e Pejgamberit (salAllahu alejhi ue selem) të cilët ishin përreth ishin të befasuar.
Zakonisht Pejgamberi (salAllahu alejhi ue selem) ndante me ata çdo gjë që kishte marrur.Ai gjithmonë do t'ju ofronte atyre çdo gjë që i ishte dhënë dhe do të hanin së bashku.
Zakonisht ai fillonte i pari për shkak të respektit ndaj personit i cili ia kishte dhënë dhuratën.Por çdo herë ai u ofronte të tjerëve.
Këtë herë kishte qenë më ndryshe.Pa ia ofruar askujt, Pejgamberi (salAllahu alejhi ue selem) e mbaroi gjithë kalaveshin e rrushit vetë.
Njëri nga shokët e pyeti me respekt:" O Pejgamber i Allahut! Si e hëngre të gjithë rrushin vetë dhe nuk ia ofrove asnjërit nga ne që jemi prezent?"
Pejgamberi (salAllahu alejhi ue selem) buzëqeshi dhe tha:" E hëngra gjithë rrushin vetë sepse rrushi ishte i thartë.
Nëse do t'ua kisha ofruar, ju ndoshta do të bënit fytyra qesharake dhe do ta tregonit neverin tuaj për rrushin.
Ajo do t'i kishte lënduar ndjenjat e njeriu të varfër.
Mendova me vete se më mirë është që unë t'i ha të gjitha prej tyre me gëzim dhe ta kënaq njeriun e varfër.Nuk dëshirova t'i lëndojë ndjenjat e tij..
Subhanallah, ky ishte karakteri dhe sjellja e Pejgamberit tanë të dashur, Muhammedit salAllahu alejhi ue selem.
Përktheu: Omer Murati
E vendosi rrushin pranë Pejgamberit (salAllahu alejhi ue selem) dhe tha: 'O Pejgamber i Allahut, të lutem pranoje këtë dhuratë të vogël nga unë"
Ai ishte njeri i varfër i cili nuk kishte mundësi për më shumë.Fytyra e tij ndriçonte me lumturi pasi ia ofroi atë dhuratë të vogël.Ishte e qartë se ai e donte Pejgamberin shumë.
Pejgamberi (salAllahu alejhi ue selem) e falenderoi atë me mirësjellje.Përderisa burri shikonte në të me shpresë, Pejgamberi hëngri një kokër rrush.Pastaj hëngri një tjetër.
Ngadal Pejgamberi e mbaroi tërë kalaveshin e rrushit vetë.Ai nuk i ofroji rrush asnjërit nga ata që ishin prezent.
Njeriu i varfër i cili e solli atë rrush u kënaq shumë dhe u largua.
Shokët e Pejgamberit (salAllahu alejhi ue selem) të cilët ishin përreth ishin të befasuar.
Zakonisht Pejgamberi (salAllahu alejhi ue selem) ndante me ata çdo gjë që kishte marrur.Ai gjithmonë do t'ju ofronte atyre çdo gjë që i ishte dhënë dhe do të hanin së bashku.
Zakonisht ai fillonte i pari për shkak të respektit ndaj personit i cili ia kishte dhënë dhuratën.Por çdo herë ai u ofronte të tjerëve.
Këtë herë kishte qenë më ndryshe.Pa ia ofruar askujt, Pejgamberi (salAllahu alejhi ue selem) e mbaroi gjithë kalaveshin e rrushit vetë.
Njëri nga shokët e pyeti me respekt:" O Pejgamber i Allahut! Si e hëngre të gjithë rrushin vetë dhe nuk ia ofrove asnjërit nga ne që jemi prezent?"
Pejgamberi (salAllahu alejhi ue selem) buzëqeshi dhe tha:" E hëngra gjithë rrushin vetë sepse rrushi ishte i thartë.
Nëse do t'ua kisha ofruar, ju ndoshta do të bënit fytyra qesharake dhe do ta tregonit neverin tuaj për rrushin.
Ajo do t'i kishte lënduar ndjenjat e njeriu të varfër.
Mendova me vete se më mirë është që unë t'i ha të gjitha prej tyre me gëzim dhe ta kënaq njeriun e varfër.Nuk dëshirova t'i lëndojë ndjenjat e tij..
Subhanallah, ky ishte karakteri dhe sjellja e Pejgamberit tanë të dashur, Muhammedit salAllahu alejhi ue selem.
Përktheu: Omer Murati
Thursday, March 20, 2014
“Ki frikë Allahun kudo që je!!"
Transmeton Tirmidhiu nga Muadh ibn Xhebeli, se Pejgamberi alejhi selam ka thënë: “Ki frikë Allahun kudo që je, pasoje te keqen me një të mirë, ajo e fshin atë (të keqen), dhe (komuniko) sillu me njerëzit me moral të mirë.” [1]
Ky hadith ka përfshirë tri porosi me të cilat rregullohet dhe drejtohet e gjithë çështja e fesë dhe dynjasë. Sa i përket frikës ndaj Allahut, ajo synon devotshmërinë, e cila realizohet duke i respektuar urdhrat e Allahut dhe duke u larguar nga ndalesat e Tij, duke e përmendur dhe mos harruar, duke falënderuar e mos mohuar, duke qenë mirënjohës në lumturi e vështirësi, në gëzim e në pikëllim, ashtu sikurse e meriton Fytyra e Tij. I Lartësuar dhe i Fuqishëm është Ai!
Kurse sa i përket të drejtave të robërve, e para e tyre është drejtësia ndaj vetvetes, duke i realizuar qëllimet dhe kërkesat trupore në mbikëqyrjen e Allahut të Lartësuar, duke i lënë mëkatet dhe duke ikur prej tyre, por ndërkohë duke i pasuar ato me vepra të mira dhe lutje ndaj Krijuesit.
Fjala e Pejgamberit alejhi selam “Ki frikë Allahun kudo që je” është udhëzim profetik që drejton dhe ngre ambiciet e çdo muslimani, gjithashtu është mburojë që e mbron nga çdo e keqe. E, devotshmëria është rruga e shpëtimit.
[1] Tirmidhiu.
Përktheu: Omer Murati
Ky hadith ka përfshirë tri porosi me të cilat rregullohet dhe drejtohet e gjithë çështja e fesë dhe dynjasë. Sa i përket frikës ndaj Allahut, ajo synon devotshmërinë, e cila realizohet duke i respektuar urdhrat e Allahut dhe duke u larguar nga ndalesat e Tij, duke e përmendur dhe mos harruar, duke falënderuar e mos mohuar, duke qenë mirënjohës në lumturi e vështirësi, në gëzim e në pikëllim, ashtu sikurse e meriton Fytyra e Tij. I Lartësuar dhe i Fuqishëm është Ai!
Kurse sa i përket të drejtave të robërve, e para e tyre është drejtësia ndaj vetvetes, duke i realizuar qëllimet dhe kërkesat trupore në mbikëqyrjen e Allahut të Lartësuar, duke i lënë mëkatet dhe duke ikur prej tyre, por ndërkohë duke i pasuar ato me vepra të mira dhe lutje ndaj Krijuesit.
Fjala e Pejgamberit alejhi selam “Ki frikë Allahun kudo që je” është udhëzim profetik që drejton dhe ngre ambiciet e çdo muslimani, gjithashtu është mburojë që e mbron nga çdo e keqe. E, devotshmëria është rruga e shpëtimit.
[1] Tirmidhiu.
Përktheu: Omer Murati
Tuesday, March 18, 2014
Kush punon mirësi e drejtësi në Islam, nuk do të ndëshkohet!!!
Ibn Mesudi r.a. tregon se dikush tha:
"O i Dërguari i Allahut! A do të ndëshkohemi për atë që kemi bërë në periudhën e padijes paraislame?"
Pejgamberi a.s. tha:
"Kush punon mirësi e drejtësi në Islam, nuk do të ndëshkohet për çfarë ka bërë në kohën e padijes paraislame dhe, kush vepron të keqen në Islam, do të ndëshkohet për veprat e këqija që ka bërë në kohën e parë dhe të dytë."[1]
[1] Buhariu:6921
Përktheu: Omer Murati
"O i Dërguari i Allahut! A do të ndëshkohemi për atë që kemi bërë në periudhën e padijes paraislame?"
Pejgamberi a.s. tha:
"Kush punon mirësi e drejtësi në Islam, nuk do të ndëshkohet për çfarë ka bërë në kohën e padijes paraislame dhe, kush vepron të keqen në Islam, do të ndëshkohet për veprat e këqija që ka bërë në kohën e parë dhe të dytë."[1]
[1] Buhariu:6921
Përktheu: Omer Murati
Friday, March 14, 2014
Ndoshta diçka e mirë fshehët te një e keqe!!
Tregohet për një njeri i cili quhej Enes ibn Amir.
Ëndërronte të martohej me një grua e cila do t’i kënaqte sytë e tij me bukurinë e saj.
Kur u martua nuk e pa nusen e tij deri kur hyri dhëndërr, kur ai e shpalosi fytyrën e saj nuk i pelqeu sepse ajo ishte e zezë dhe jo shumë e bukur, ai u distancua nga shtrati i saj natën e martesës me të, kjo gjë e lëndoj shumë gruan e tij të cilës Allahu nuk i dha shumë bukuri mirëpo i dha shumë durim dhe urtësi. Kjo gjëndje vazhdoj derisa gruaja e tij e vërejti se ai nuk ishte i kënaqur me të, ajo i tha:
O Enes, ndoshta diçka e mirë fshehët te një e keqe.
Kjo fjalë e qetësoj Enesin dhe u stabilizua disi, ai e plotësoj martesën e tij, mirëpo zëmra e tij ende ishte e trazuar, sepse ai ende nuk mund të jetonte i qetë.
Këtë herë ai e braktisi gruan e tij për 20 vite, duke mos e ditur se ajo priste një fëmijë më të.
Pas 20 viteve Enesi u kthye në qytetin e tij, para se të arrinte në shtëpi ai hyri në xhami qe të falej, në xhami e pa një hoxhë duke ligjeruar, ai u ulë dhe e ndëgjoj ligjëratën, ligjerimi i një hoxhe të ri i atij i pelqeu shumë, ai pyeti për emrin e hoxhës, ata i thanë ai është imam Maliku.
Ai tha:Maliku është djali i kujt?
Ata thanë: është djali i një njeriu që e ka braktisur qytetin para 20 viteve, quhej me emrin Enes.
Atëherë Enesi shkoi të Maliku dhe i tha: Unë do të vi me ty deri të shtëpia jote, do të qëndroj para derës se shtëpisë, i thua nënës tënde, është një njeri tek dera jonë që thotë: ndoshta diqka e mirë fshehët te një e keqe. Kur Maliku i tha nënës se tij këto fjalë ajo tha: Vrapo dhe hapi derën sepse ai është babai yt, është kthyer pas një mungese të gjatë.
Ajo asnjëherë nuk i tha atij se ai na la dhe na braktisi, gjatë gjithë asaj kohe ajo kurrë nuk foli keq për të. Për këtë takimi i tyre ishte shumë mallëngjyes, pas kësaj dite Enesi e kuptoj se gruaja e tij ishte një margaritar i cmuar.
Përktheu: Omer Murati
Ëndërronte të martohej me një grua e cila do t’i kënaqte sytë e tij me bukurinë e saj.
Kur u martua nuk e pa nusen e tij deri kur hyri dhëndërr, kur ai e shpalosi fytyrën e saj nuk i pelqeu sepse ajo ishte e zezë dhe jo shumë e bukur, ai u distancua nga shtrati i saj natën e martesës me të, kjo gjë e lëndoj shumë gruan e tij të cilës Allahu nuk i dha shumë bukuri mirëpo i dha shumë durim dhe urtësi. Kjo gjëndje vazhdoj derisa gruaja e tij e vërejti se ai nuk ishte i kënaqur me të, ajo i tha:
O Enes, ndoshta diçka e mirë fshehët te një e keqe.
Kjo fjalë e qetësoj Enesin dhe u stabilizua disi, ai e plotësoj martesën e tij, mirëpo zëmra e tij ende ishte e trazuar, sepse ai ende nuk mund të jetonte i qetë.
Këtë herë ai e braktisi gruan e tij për 20 vite, duke mos e ditur se ajo priste një fëmijë më të.
Pas 20 viteve Enesi u kthye në qytetin e tij, para se të arrinte në shtëpi ai hyri në xhami qe të falej, në xhami e pa një hoxhë duke ligjeruar, ai u ulë dhe e ndëgjoj ligjëratën, ligjerimi i një hoxhe të ri i atij i pelqeu shumë, ai pyeti për emrin e hoxhës, ata i thanë ai është imam Maliku.
Ai tha:Maliku është djali i kujt?
Ata thanë: është djali i një njeriu që e ka braktisur qytetin para 20 viteve, quhej me emrin Enes.
Atëherë Enesi shkoi të Maliku dhe i tha: Unë do të vi me ty deri të shtëpia jote, do të qëndroj para derës se shtëpisë, i thua nënës tënde, është një njeri tek dera jonë që thotë: ndoshta diqka e mirë fshehët te një e keqe. Kur Maliku i tha nënës se tij këto fjalë ajo tha: Vrapo dhe hapi derën sepse ai është babai yt, është kthyer pas një mungese të gjatë.
Ajo asnjëherë nuk i tha atij se ai na la dhe na braktisi, gjatë gjithë asaj kohe ajo kurrë nuk foli keq për të. Për këtë takimi i tyre ishte shumë mallëngjyes, pas kësaj dite Enesi e kuptoj se gruaja e tij ishte një margaritar i cmuar.
Përktheu: Omer Murati
Njeriu që fliste me shpirtrat!!!
Imam Albani (Allahu e mëshiroftë!) dhe perosni që fliste me shpirtrat Shejhu (Allahu e mëshiroftë!) tregon:
Dëgjova se dikush merrej dhe fliste me shpirtrat e vdekur. Kështu që shkova për te ai, e kur mbërrita i thash: Dua të më sjellësh (të flas me) një shpirt.
Personi: Kë shpirt dëshiron?
Shejhu: Shpirtin e Buhariut.
Personi: Cfarë kërkon nga Buhariu?
Shejhu: Dua ta pyes për disa gjëra.
Personi tha: Sot mbaroi takimi me shpirtrat prandaj hajde ditën e hënë.
E kështu shejhu (Allahu e mëshiroftë!) shkoi ditën e hënë te personi sharlatan porse nuk e gjeti atë. Ai ishte larguar bashkë me gjërat e tij për në vend tjetër.
Përktheu: Omer Murati
Dëgjova se dikush merrej dhe fliste me shpirtrat e vdekur. Kështu që shkova për te ai, e kur mbërrita i thash: Dua të më sjellësh (të flas me) një shpirt.
Personi: Kë shpirt dëshiron?
Shejhu: Shpirtin e Buhariut.
Personi: Cfarë kërkon nga Buhariu?
Shejhu: Dua ta pyes për disa gjëra.
Personi tha: Sot mbaroi takimi me shpirtrat prandaj hajde ditën e hënë.
E kështu shejhu (Allahu e mëshiroftë!) shkoi ditën e hënë te personi sharlatan porse nuk e gjeti atë. Ai ishte larguar bashkë me gjërat e tij për në vend tjetër.
Përktheu: Omer Murati
Thursday, March 13, 2014
Bujaria e Imam Ebu Hanifes!!!
Është transmetuar se kur Imam Ebu Hanife dëshironte të blinte rroba për vete apo familjen e tij, ai bënte të njëjtë për disa prej dijetarëve që ai njihte. Në fakt, bujaria e heroit tonë arriti tek çdokush që erdhi në kontakt me të. Një ditë ai ishte duke ecur në rrugë, kur ai vërejti një njeri duke u përpjekur për tu fshehur nga ai.
Ebu Hanife e pyeti njeriun: “Pse jeni duke u përpjekur të fshiheni prej meje?”
Kur ky njeri i tha heroit tonë (Ebu Hanifes) se ai i kishte borxh 10,000 dirhem dhe ishte në siklet sepse ai nuk mund t’ia paguante paratë e tij, heroi ynë i tha këtij njeri se ai nuk dëshironte më t’ia kthente ato (dmth i fali borxhin). Madje, Ebu Hanife i kërkoi këtij njeriu falje që i ka shkaktuar telashe dhe e ka bërë të ndihet në siklet.
Përktheu: Omer Murati
Ebu Hanife e pyeti njeriun: “Pse jeni duke u përpjekur të fshiheni prej meje?”
Kur ky njeri i tha heroit tonë (Ebu Hanifes) se ai i kishte borxh 10,000 dirhem dhe ishte në siklet sepse ai nuk mund t’ia paguante paratë e tij, heroi ynë i tha këtij njeri se ai nuk dëshironte më t’ia kthente ato (dmth i fali borxhin). Madje, Ebu Hanife i kërkoi këtij njeriu falje që i ka shkaktuar telashe dhe e ka bërë të ndihet në siklet.
Përktheu: Omer Murati
Wednesday, March 12, 2014
Prania në namazin e sabahut është shkak që All-llahu i Lartësuar t’i ndriçojë ata me një ndriçim të plotë në Ditën e Gjykimit...
Transmetohet se Pejgamberi salallahu alejhi ue selem ka thënë: “Ata të cilët shkojnë (shpeshtojnë shkuarjen) në xhami nëpër errësirë i përgëzoj me një ndriçim të plotë në Ditën e Gjykimit.” [1]
[1] (Transmeton Ebu Davudi (561) dhe shejh Albani ka thënë se ky hadith është sahih. Shih Sahih Ebi Davud, 525.)
Përktheu: Omer Murati
[1] (Transmeton Ebu Davudi (561) dhe shejh Albani ka thënë se ky hadith është sahih. Shih Sahih Ebi Davud, 525.)
Përktheu: Omer Murati
Islami, fe e natyrshmërisë së pastër!!!
Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, transmeton se i Dërguari i Allahut, paqja e Allahut qoftë mbi të, ka thënë: "Secila foshnje lindet në natyrë të pastër islame, kurse prindërit e bëjnë të çifut, të krishterë apo zjarrputist, ashtu si kafsha e plotë e lind kafshën e plotë dhe pa mangësi.” Pastaj Ebu Hurejra lexoi ajetin: "…feja e Allahut në të cilën i krijoi njerëzit, s'ka ndryshim (mos ndryshoni) të asaj natyrshmërie të krijuar nga Allahu, ajo është feja e drejtë por shumica e njerëzve nuk e dinë." [1]
Kuptimi i përgjithshëm i hadithit.
Ky hadith sinjalizon për një çështje shumë të rëndësishme e ajo është se origjina te njeriu është besimi në Allahun e Lartësuar e shprehur me natyrën e pastër. Njeriu del nga natyrshmëria e tij përmes ndikimeve dhe ndërhyrjeve të jashtme si edukata, ambienti, arsimimi etj. I Dërguari i Allahut, paqja e Zotit qoftë mbi të, ka ngjasuar gjendjen e njeriut në momentet e lindjes së tij në natyrshmërinë me shembullin e kafshës së plotë dhe pa të meta e mangësi në krijimin e saj, ndërsa kur ajo rritet ia këpusin veshët, hundën dhe ia ndryshojnë natyrshmërinë e saj. Kësisoj edhe njeriu i ekspozohet devijimit, ndryshimit të natyrshmërisë së tij përmes ndikimit të jashtëm. Sikur njeriu të jetonte i vetmuar, të edukohej i vetmuar pa ndonjë ndikim të jashtëm, do të rritej si besimtar, njohës i Allahut të Lartësuar.
[1] (Rum: 30) | (Buhariu dhe Muslimi)
Përktheu: Omer Murati
Tuesday, March 11, 2014
Besimtari i fortë është më i mirë dhe më i dashur tek Allahu sesa besimtari i dobët dhe te çdo njëri ka hair!!
Ebu Hurejra, kënaqësia e Allahut qoftë me të, transmeton se i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja e Zotit qoftë mbi të, ka thënë: “Besimtari i fortë është më i mirë dhe më i dashur tek Allahu sesa besimtari i dobët dhe te çdonjëri ka hair. Kujdesu për atë që të bën dobi, kërko ndihmë nga Allahu e mos u bë pesimist. Nëse të godet ndonjë gjë mos thuaj “sikur të veproja kështu do të ndodhte kështu”, por thuaj: “Ka caktuar Allahu, bëri çfarë deshi”. Vërtet, fjala “sikur” hap punën e shejtanit.” [1]
Hadith me udhëzime të ëmbla, me fjalë të këndshme, renditje të shkëlqyer dhe dobi të bollshme. Fillimi i tij është thirrje për besimin e mirë dhe të fuqishëm, fundi i tij thirrje për besim të shëndoshë dhe besim në caktimin e Allahut, dëshirën dhe vullnetin e Tij, mesi i tij iman praktik dhe ai i zemrës. Prandaj, ky është një hadith i besimit në formën më të bukur.
“Besimtari i fortë” respektivisht me iman të fortë, ngase fuqia e trupit ndonjëherë sjell edhe dëm nëse shfrytëzohet në mëkate. Fuqia e imanit e nxit njeriun drejt vazhdimësisë së zbatimit të detyrimeve dhe lënien e mëkateve, ndërsa imani i dobët e shtyn drejt neglizhencës. Për këtë shkak fuqia e besimit është më e mirë dhe më e dashur për Allahun.
“…dhe te çdonjëri ka hair” në mënyrë që të mos mendohet se te besimtari i dobët nuk ka hair. Te jobesimtari nuk ka hair dhe për këtë nuk ka dyshim.
“Kujdesu për atë që të bën dobi”, porosi e rrallë nga i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja e Zotit qoftë mbi të, ashtu siç ajo është një porosi përmbledhëse për çdo mirësi dhe dobi. Gjendja e besimtarit të vërtetë gjithnjë sillet rreth dobisë në çështjet e kësaj bote dhe të botës tjetër. Besimtari nuk i jep përparësi të padobishmes ndaj të dobishmes, e as nuk i jep përparësi dëmit ndaj interesit. Ai i jep përparësi interesit të lartë ndaj atij të ulët kur ato kundërshtohen.
Në hadith ka sinjal edhe për asketizmin në këtë botë, që disa e kanë përkufizuar me fjalët “lënie e asaj që nuk sjell dobi në botën tjetër”. Prandaj, çdo gjë që i sjell dobi njeriut për në botën tjetër është asketizëm nëse e lë atë që s’ka dobi. Allahu jep suksesin dhe Ai është Mbështetësi më i mirë për ata që angazhohen.
“kërko ndihmë nga Allahu e mos u bë pesimist”, renditje e jashtëzakonshme, që do të thotë se kush është i kujdesshëm për atë që sjell dobi, patjetër duhet t’i kthehet të Plotfuqishmit dhe të kërkojë ndihmë nga i Urti e i Gjithëdijshmi për çdo çështje, qoftë ajo edhe e thjeshtë.
Nga hadithi gjithashtu mësojmë edhe ndërprerjen e vetëpëlqimit dhe ndalimin e mashtrimit me punën.
Në fund kemi dorëzimin e çështjes tek Allahu i Lartësuar duke qenë të kënaqur me caktimin e Tij, nëse ndodh e kundërta e asaj që kemi dëshiruar.
[1] Shënon Muslimi
Përktheu: Omer Murati
Monday, March 10, 2014
Shembulli i shokut të mirë!!
Nga Ebi Musa el Esharij transmetohet se i Dërguari i Allahut (alejhi selam) ka thënë: “Shembulli i shokut të mirë dhe shokut të keq është (përkatësisht) si poseduesi i miskut dhe kovaçit. Mbartësi i miskut ose do te japë erë të mirë, ose do ta blesh, ose do të ndjesh prej tij erën e mirë, ndërsa kovaçi ose do të të djegë rrobat, ose do të ndjesh prej tij erën e keqe.” [1]
Kuptimi i përgjithshëm.
Ky hadith, bën pjesë në ato thënie të Profetit (alejhi selam) të cilat kanë të bëjnë me brumosjen e një edukate prej besimtari, për të përgatitur myslimanin që të jetë i gatshëm për ndërtimin e një shoqërie muslimane.
Profeti (alejhi selam) ka qenë gjithmonë i kujdesshëm për të afruar zemrat e muslimanëve njëra me tjetrën, duke i këshilluar në çdo situatë që ka qenë e nevojshme. Shoqëria në Medine përbëhej nga shumica e muslimanëve, nga një pakicë munafikësh, nga çifutë dhe nga mushrikë. Muslimani shoqërohej me ta për çështje të jetës së përditshme dhe ndikohej prej tyre, saqë kishte disa nga jomuslimanët që fusnin mendime të këqija në mesin e muslimanëve.
Profeti (alejhi selam) deshi të merrte masa që myslimani të ishte i sigurtë nga të gjitha këto gjëra, prandaj dhe ka thënë: “Njeriu është me fenë e shokut me të cilin rri, prandaj të shikojë çdonjëri prej jush se me kë shoqërohet.”
Gjithashtu, Profeti (alejhi selam) ka këshilluar muslimanët të vizitojnë njeri-tjetrin për të ripërtëritur imanin, saqë një sahab i thoshte shokut tjetër: “Hajde lexojmë një orë, pra ta ripërtërijmë imanin tonë.”
Profeti (alejhi selam) e ka ditur se njeriu nga natyra e tij është i dobët dhe mund të ndikohet nga të qëndruarit e tij me jomuslimanët. Për këtë arsye, Profeti (alejhi selam) ka vendosur masa (pengesa) që njeriu të jetë i sigurtë për imanin e tij, duke na thënë: “Mos duaj askënd, përveç besimtarit dhe mos ta hajë ushqimin tënd, përveçse i devotshmi!” [2]
Pra, siç shohim, Profeti (alejhi selam) është munduar që të pengojë muslimanët nga shoqërimi me jomuslimanët, që t’i shkëpusë lidhjet e vjetra për t’i zëvendësuar ato me lidhje të reja. Është pyetur Profeti (alejhi selam) se një person i do ata me të cilët shoqërohet. Iu përgjigj i Dërguari (alejhi selam): “Njeriu është me atë që do.”[3]
Në hadithin e temës kuptojmë se njerëzit, të cilët na rrethojnë, ndahen në dy grupe:
1. Është ai vëllai i mirë, ai bujar, i cili të ndihmon ty si në fenë, ashtu edhe në dynjanë tënde. Të nxit ty për bindjen ndaj Allahut dhe për një moral të mirë me fjalën dhe veprën e tij. Këtë lloj shoqërie e kemi për detyrë ta shoqërojmë.
2. Është shoku i keq për atë që shoqërohet me të, sepse ky shok (shok i keq) është ndihmues i vetes tënde, e cila në vetvete është shtysë për të keq dhe që e shtyn njeriun në shkatërrim dhe shkakton mërzitjen e Allahut të Lartësuar.
Prandaj, është detyrë për myslimanin që të shkëputet nga një shoqëri e tillë, sikurse e ka përmendur Profeti (alejhi selam) në hadithin e lartpërmendur, duke krahasuar shokun e mirë si poseduesin e miskut, prej të cilit nuk na vjen asgjë e keqe dhe shokun e keq me kovaçin.
Rregullat që dalin nga hadithi
1. Ndalohet qëndrimi me ata persona, të cilët na nxisin për tek e kota dhe duhet të shoqërohemi me ata persona që na nxisin për të mirë, siç është përmendja e Allahut dhe veprimi i veprave të mira.
2. Ky hadith është argument se lejohen të bëhen krahasime në fe.
3. Lejohet dhënia e shembujve.
4. Është argument se misku është i pastër.
Çfarë përfitohet nga hadithi
1. Njeriu ndikohet nga personi me të cilin shoqërohet.
2. mospasje marrëdhënie me të këqijtë dhe mosshtimi i shoqërisë me ta.
3. Nxit për zgjedhjen e shokut më të mirë.
[1] Buhariu dhe Muslimi.
[2] Ebu Daud dhe Tirmidhiu.
[3] Buhariu dhe Muslimi.
Përktheu: Omer Murati
Subscribe to:
Posts (Atom)